Ο Μιχάλης γράφει για τους ασεινήδητους ξυλοκόπους

Λίγο πιο έξω από το Αγρίνιο υπάρχει ένα χωριό που ονομάζεται Περιστέρι. Αν το επισκεφτεί κανείς θα δει ένα πυκνό και πολύ όμορφο δάσος στο οποίο υπήρχαν φωλιές από διάφορα είδη ζώων. Ένα πρωί του φθινοπώρου, όμως, ξυλοκόποι χωρίς οικολογική συνείδηση έφτασαν στο δάσος με στόχο να κόψουν τα δέντρα.
Οι κάτοικοι της μικρής αυτής κοινότητας στεναχωρήθηκαν πολύ. Γι' αυτό το λόγο, πολλοί από αυτούς μαζεύτηκαν έξω από το δάσος και κατασκήνωσαν εκεί ώστε να εμποδίσουν τους ξυλοκόπους. Αγαπούσαν αυτό το δάσος πολύ γιατί πριν πολλά πολλά χρόνια οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους όλα τα δέντρα και τα λουλούδια.
Για πολλές μέρες οι ξυλοκόποι πήγαιναν στο δάσος δεν μπορούσαν όμως να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο αφού τους σταματούσαν οι κάτοικοι. Αυτό γινόταν για πολλές μέρες.

Ο Δήμαρχος του χωριού για να λυθεί αυτό το πρόβλημα αποφάσισε μόνο από ένα μέρος του δάσους να μπορούν να κόβουν δέντρα οι ξυλοκόποι. Έβαλε επίσης δεντροφύλακες για να τους επιβλέπουν και να είναι σίγουροι ότι θα περάσουν τα όρια. Ενώ τέλος οργάνωσε ομάδες δεντροφύτευσης. Οι ξυλοκόποι δέχτηκαν τους όρους, όπως και οι κάτοικοι του χωριού.

Όλοι έμειναν ικανοποιημένοι με τις προτάσεις του δημάρχου και δεν ξαναδημιουργήθηκε ποτέ ξανά πρόβλημα στην κοινότητα.

Μιχάλης